O Cambio climático
Que é o Cambio Climático?Que causas ten?
Este quentamento provoca a aridez do solo que afectan a actividades agrícolas e os investigadores dixeron que nun futuro non moi distante vai derreter os enormes masas de xeo nos polos, provocando unha subida do nivel do mar, ameazando seriamente a posibilidade de vida nas costas.
Actualmente, afirmase que as plantas son os maiores consumidores de CO2, que a partir do aire para a fotosíntese, reducindo así a cantidade de CO2 na atmosfera. Antigamente pensabamos que os océanos eran os maiores consumidores, pero o efecto é evidente, despois da derribada indiscriminada de bosques en dúbida esta teoría, porque o quentamento global é un nivel do mar, rápido, non deixa de aumentar.
Debido á contaminación da atmosfera por incendios forestais, que ás veces tardan semanas e ata meses para ser monitor, a desaparición de amplas zonas de bosque, o aumento da erosión e desertos, e da queima de combustibles na industria , transporte e casas ao redor do mundo, entre outras causas, en gran parte asignada á actividade humana, o noso planeta absorber máis radiación solar quenta a un ritmo alarmante. O que acontece é que certos gases de dióxido de carbono (CO2) e metano (CH4), sobre todo, evitar a disipación de calor que a Terra recibe do Sol, como ocorre en unha estufa para quentar o aire aprisionado .
O resultado é que o noso planeta, segundo os investigadores, está pasando por un “quentamento global” e, polo tanto, “un cambio climático “, que ten sido asociada ás catástrofes que ocorreron en varios países, como a nosa, por tormentas, ciclóns ou furacáns, que teñen graves inundacións e danos á agricultura, gandería e asentamentos humanos propios afectados por estes fenómenos. No outro extremo, hai amplas rexións do globo onde eles teñen maior seca e temperaturas extremas, a falta de produción no campo, a morte do gando a través da auga e escaseza de forraxes, fame, enfermidades e desnutrición, entre outras consecuencias graves.
O PROTOCOLO DE KYOTO
O Protocolo de Quioto ten como obxectivo a combater o cambio climático a través da redución das emisións de dióxido de carbono.
O Cumio da Terra en Río de Xaneiro, en 1992, marcou a conciencia internacional sobre o risco do cambio climático. Os países máis ricos, para que unha diminución do crecemento semella máis controlable e que, ademais, foron responsábeis pola maior parte das emisións, comprometéronse en 2000, para estabilizar as emisións aos niveis de 1990. En 1997, o Protocolo de Kioto, que presuntamente legal eses compromisos cuantitativos.
Os gases de efecto invernadoiro son:
- Dióxido de carbono (CO2), que vén principalmente da queima de combustibles fósiles e deforestación.
- Metano (CH4) é a principal fonte vén de ruminantes, o cultivo de arroz, recheos de residuos urbanos, petróleo e gas.
- Hidrocarburos haloxenados (HFC e PFC) son gases utilizados en sistemas de refrixeración e produción de frío, os gases propulsores de aerosois.
- O óxido nitroso (N2O): trata do uso de fertilizantes nitroxenados e de determinados procesos químicos.
Os asinantes do chamado “anexo” (desenvolvidos e en transición cara a unha economía de mercado como Rusia) acordaron, en xeral, -5,5% de redución nas emisións de gases de efecto invernadoiro durante o período de 2008 a 2012, en relación ao nivel obtidos en 1990.
E.U. aceptou unha redución de 7%, Xapón 6% e redución da Unión Europea, do 8%. Como resultado deste compromiso, a UE considerou que era necesario a distribución de carga desa meta entre todos os países membros.
A Rusia tamén xa ratificaron o Protocolo de Quioto. No entanto, os Estados Unidos, que emite entre 30 e 35% das emisións totais de gases de efecto invernadoiro de orixe humana, en 2001, decidiu non ratificar o protocolo. Pero parece que, neste momento, ha intervir.
Os compromisos asumidos polos países desenvolvidos son ambiciosos. Para facilitar o cumprimento, o Protocolo de Quioto prevé a estes países a posibilidade de utilizar mecanismos de flexibilidade “para complementar as políticas e medidas que cada un deles debe aplicarse nacionalidade.
O CUMIO DE COPENHAGUE
De 7 a 18 de decembro deste mes foi celebrada en Copenhague, a XV Conferencia Internacional sobre Cambio Climático. O obxectivo é preparar os obxectivos futuros para substituír o Protocolo de Kioto, que expira en 2012. O cambio climático é “feito inequívoca e ademais de calquera dúbida científica sería apropiado para actuar, ademais de preparar os obxectivos futuros.” Despois do fracaso do Protocolo de Quioto ven o seu sucesor, o Protocolo de Copenhague. Poucos días despois da súa creación, 1000 activistas detidos pola policía.
O cambio nos patróns de precipitación en todo o mundo, cunha tendencia a ter niveis máis elevados de precipitacións nas latitudes superiores do mundo e diminución da precipitación en rexións tropicais e subtropicais, é un sinal claro da actividade humana. Hai tamén o aumento do número de casos de precipitacións extremas, e se están facendo máis común. Ademais, a frecuencia e intensidade de ondas de calor, inundacións e secas están aumentando.
Este cambio no patrón e intensidade das choivas ten graves implicacións para diversas actividades económicas, así como a preparación dos países para lidar con situacións de emerxencia como inundacións en grande escala costeiras ou caída de neve pesada.
A cúpula vai reunir os mellores especialistas en medio ambiente, os ministros ou xefes de Estado e de ONG’s 192 países membros da UNFCCC. Esta será a última conferencia para preparar o período post-Quioto. É a primeira vez que os Estados Unidos, máis contaminante do mundo, está involucrada, e estes foron os únicos que non asinaron a ratificación do Tratado de Quioto.
A reunión en Copenhague, o clima tamén recibiu críticas, como as feitas polo Señor Christopher Monckton, un parlamentario británico, que dixo que o acordo de Copenhague pretende crear un goberno mundial, baixo os auspicios da ONU, para ser “o poder de intervir directamente nas cuestións financeiras, económicas, fiscal e ambiental de todas as nacións que asinan o tratado en Copenhague. ” El advertiu que os países ricos poden ser obrigados, por força do Tratado de pagar un axuste da débeda “para as nacións en desenvolvemento e desistir da súa soberanía.