Utilicemos o cerebro
Que é o protocolo de Kioto?
Os gobernos acordaron en 1997 o Protocolo de Kioto do Convenio Marco sobre Cambio Climático da ONU (UNFCCC). O acordo entrou en vigor o pasado 16 de febreiro de 2005, só despois de que 55 nacións que suman o 55% das emisións de gases de efecto invernadoiro ratificárono. Na actualidade 166 países, ratificárono alcanzando o como indica o barómetro da UNFCCC
O obxectivo do Protocolo de Kioto é conseguir reducir un 5,2% as emisións de gases de efecto invernadoiro globais sobre os niveis de 1990 para o período 2008-2012. Este é o único mecanismo internacional para empezar a facer fronte ao cambio climático e minimizar os seus impactos. Para iso contén obxectivos legalmente obrigatorios para que os países industrializados reducan as emisións dos 6 gases de efecto invernadoiro de orixe humana como dióxido de carbono (CO2), metano (CH4) e óxido nitroso (N2O), ademais de tres gases industriais fluorados: hidrofluorocarbonos (HFC), perfluorocarbonos (PFC) e hexafluoruro de xofre. Recientemente celebrouse en Copenhague a XV Conferencia Internacional sobre o Cambio Climático desde o 7 ao 18 de decembro de 2009. Denominada COP 15 («15a Conferencia das partes»), foi organizada pola Convención Marco das Nacións Unidas sobre o Cambio Climático (CMNUCC), que organiza conferencias anuais desde 1995 coa meta de preparar futuros obxectivos para substituír os do Protocolo de Kioto, que termina en 2012. Na conferencia acreditáronse 34.000 persoas entre delegados dos 192 países membros da CMNUCC, expertos en clima, representantes de organizacións non gobernamentais (ONG) e prensa. Este cume foi a culminación dun proceso de preparación que se iniciou en Bali en 2007, cunha “Folla de Ruta” adoptada polos países membros.
Que é o Cambio Climático?
Durante moitos millóns de anos, o efecto invernadoiro natural mantivo o clima da Terra a unha temperatura media relativamente estable e permitía que se desenvolvese a vida. Os gases invernadoiro retiñan a calor do sol preto da superficie da terra, axudando á evaporación da auga superficial para formar as nubes, as cales devolven a auga á Terra.A choiva e a calor do sol permitían ás plantas crecer, ao chan formarse e mantiñan todas as formas de vida no proceso. As plantas e o chan absorbían o dióxido de carbono e outros gases invernadoiro do aire. Unha complexa mestura de sistemas biolóxicos e hidrológicos desprendían a cantidade xusta de dióxido de carbono para manter un equilibrio estable destes gases no aire.
Nos últimos 160.000 anos, a terra pasou dous períodos nos que as temperaturas medias globais foron ao redor de 5ºC máis baixas das actuais. O cambio foi lento, transcorreron varios miles de anos para saír de éraa glacial”. Agora, con todo, as concentracións de gases invernadoiro na atmosfera están crecendo rapidamente, como consecuencia de que o mundo queima cantidades cada vez maiores de combustibles fósiles e destrúe os bosques e praderías, que doutro xeito poderían absorber CO2.
Así foi estudado, confirmado e avaliado polo Panel Intergobernamental sobre Cambio Climático (IPCC). Este grupo é a principal fonte de asesoramento científico aos gobernos sobre cambio climático, a súa ciencia, impactos e opcións para responder a el, reunindo preto de 3.000 expertos de 150 países. Foi establecido en 1988 polas Nacións Unidas para conseguir unha mellor comprensión do cambio climático e para proporcionar información científica autorizada aos responsables políticos.
Divídese en 3 Grupos de Traballo dos cales o Grupo de Traballo I encárgase de revisar a última información científica sobre cambio climático. O Grupo de Traballo II considera os impactos e adaptación ao cambio climático, e o Grupo de Traballo III aborda a economía das políticas de cambio climático para responder a este problema.
O Primeiro Informe de Avaliación foi publicado polo IPCC en 1990, e formou a base científica para a negociación do Convenio Marco da ONU sobre Cambio Climático, que foi concluído no Cume da Terra en Río de Janeiro en 1992.
O Segundo Informe de Avaliación foi publicado en 1995, e a súa conclusión crave foi: “O conxunto das evidencias suxire unha influencia humana discernible sobre o clima global”. O informe foi decisivo na negociación do Protocolo de Kioto en decembro de 1997.
O Terceiro Informe de Avaliación completo (ciencia, impactos, economía e informe de síntese) adoptouse en setembro de 2001 nunha sesión Plenaria do IPCC en Londres.
INFORMACIÓN: Cambio climático, Protocolo de Kioto, Cumbre de Copenhague.
Tags: cambio climático, cumbre de Copenhague, protocolo de kioto